Amerykański zespół rockowy powstały w marcu 1969. Allman Brothers była jedną z bardziej znaczących i wpływowych grup rockowych XX wieku. Reprezentowała takie style blues rock i southern rock ale także hard rock, jazz rock, folk rock i country rock i jam rock.

Grupę założyli bracia Allman: Gregg (instrumenty klawiszowe) i Duane (gitara), którzy nadali nazwę grupie. Dołączyli do nich Dickey Betts (gitara), Barry Oakley (gitara basowa) i Butch Trucks (perkusja). Bracia Allman, podobnie jak i pozostali muzycy, już przed powstaniem grupy oraz w pierwszych latach jej istnienia intensywnie pracowali jako muzycy studyjni, grając dla całej gamy współczesnych im gwiazd muzyki rockowej i popowej. Wszyscy wnieśli do grupy profesjonalizm, olbrzymie doświadczenie sceniczne i wiele technicznych umiejętności.

Spośród muzyków tworzących grupę wyróżniał się jej frontman Duane Allman, który był jednym z najlepszych gitarzystów rockowych swego pokolenia. "Odkryty" przez Jerry Waxlera – współzałożyciela Atlanticu, założyciela Capricornu – został zatrudniony jako muzyk studyjny w Muscle Shoals studio w Memphis, gdzie zapisał się w histori muzyki rockowej wspaniałymi riffami, solówkami i przede wszystkim wspaniała technika slide, w utworach zarówno białych jak i czarnych artystów. 3 i 5 czerwca 1970 roku jako lokalna "wsiowa" kapela zagrali dwa przepiękne sety na Atlanta International Pop Festival. Po tym występie byli juz ogólnie znana grupa.

W pierwszych latach istnienia grupa wydała dwa bardzo dobre albumy, lecz przełomowym momentem w jej karierze był legendarny koncert dany w Fillmore East w Nowym Jorku. Występ zarejestrowany i wydany na płycie stał się perłą w dyskografii grupy i ukazał ją jako jedną z najlepszych rockowych grup koncertowych. W istocie muzyka grupy najlepiej prezentowała się na scenie. Muzycy wprowadzając typowe dla jazzu elementy improwizacji, rozwijali swe krótkie studyjne utwory w długie, niekiedy sięgające 40 minut improwizowane solówki instrumentalne oraz jamy.

Kanadyjska grupa rockowa grająca blues, folk rock i country rock z domieszką psychodelicznego rocka powstała w Ontario w Kanadzie. Pierwsze lata aktywności to 1967 - 1976. Później grupa reaktywowała się w nowym składzie i funkcjonowała w latach 1983 – 1999.

Grupa powstała w 1958 roku jako grupa towarzysząca folkowemu śpiewakowi Ronniemu Hawkinsowi i nosiła nazwę The Hawks. Przez pierwsze lata intensywnie koncertowała w Ontario, potem w całej Ameryce Północnej wtapiając się w nowojorski pejzaż "podziemia artystycznego" lat sześćdziesiątych. Grupa dwukrotnie zmieniała nazwę: pewien czas nazywała się Canadian Squires by w końcu przyjąć nazwę The Band. Zbiegło się to w czasie z propozycją Boba Dylana by grupa wspomagała go w studio i na koncertach. The Band pozostała akompaniatorem Boba Dylana przez kilka następnych lat zdobywając szeroki rozgłos.

W 1968 grupa zaczęła nagrywać swoją własną muzykę. Bogate instrumentalnie brzmienie, jakie grupa wypracowała, było miksem folk rocka i country rocka, psychodelicznego rocka i bluesa. Wiele przebojów nagranych w latach 1968-1976 grane jest przez stacje radiowe do dziś i zaskakuje swą świeżością. Wszyscy muzycy grupy byli bardzo sprawnymi instrumentalistami i doskonałymi wokalistami.

Za lidera grupy uważa się Richarda Manuela. Autorem znakomitej większości piosenek (zarówno tekstów jak i melodii) był Robbie Robertson. The Band wielokrotnie sięgał również po teksty Dylana - min. w takich folkowych perełkach jak: When You Awake, I Shall be Released, Wheel's on fire, nadając tym samym jego twórczości nowej jakości i oryginalnej interpretacji. W czasie kiedy z The Band związał się Bob Dylan - grupa spotkała się ze skrajnie negatywnym przyjęciem. Publiczność, która przychodziła głównie po to, aby zobaczyć Dylana na żywo, mówiła: "Ten zespół nie czuje piosenek Dylana", "chcieliśmy posłuchać Boba Dylana, a nie trzeciorzędną kapelkę popową". Wielkiego barda posądzono wówczas o skomercjalizowanie i zdradę folku. Sam Dylan wyznał - "związałem się z The Band, ponieważ miałem już dość folku". Do The Band na długo przyległa jednak negatywna opinia; publiczność nie doceniała tej niewątpliwie wartościowej muzyki. Grupa, niezrażona niepowodzeniami i licznymi oszczerstwami rzucanymi pod jej adresem, kontynuowała współpracę z Dylanem.

W 1978 roku po szesnastu latach ciągłego koncertowania grupa postanowiła się rozwiązać. Jej ostatnim, pożegnalnym koncertem było olbrzymie przedsięwzięcie muzyczne, w którym obok The Band wzięła udział cała plejada gwiazd rocka, folk rocka i bluesa. W wyniku koncertu powstał album oraz film wyreżyserowany przez Martina Scorsese zatytułowany Last Waltz. Na koncercie, tak jak i na filmie, obok członków The Band wystąpili: Bob Dylan, Joni Mitchell, Neil Diamond, Van Morrison, Emmylou Harris, Ringo Starr, Neil Young, Eric Clapton, Muddy Waters, The Staples, Dr. John, Bobby Charles, Ronnie Hawkins i Paul Butterfield.

Amerykański piosenkarz, muzyk rockowy i kompozytor muzyki popularnej i poważnej. Od dziecka był związany z muzyką. Początek solowej kariery w 1972 albumem Cold Spring Harbour. Jego pierwszy wielki przebój to utwór Piano Man - ballada z 1973.

Joel zakończył oficjalnie swą karierę w 1997 roku ogłaszając, że od tej pory poświęca się kompozycji utworów fortepianowych. Mimo oficjalnego odejścia z rockowych estrad Joel powracał na scenę kilka razy z okazji koncertów "face-to-face" z Eltonem Johnem, a także po zamachach na Nowy Jork we wrześniu 2001. Joel otrzymał Doctor honoris causa Fairfield University of Connecticut. Billy Joel należy da czołówki najlepiej sprzedających się muzyków rockowych wszech czasów. Od 1999 roku w Rock and Roll Hall of Fame.

Urodził się 24 maja 1941 roku w Duluth, w stanie Minnesota w rodzinie żydowskiej. Kiedy miał 7 lat, jego rodzina przeniosła się do położonego niedaleko małego miasteczka górniczego Hibbing. Nie było to miejsce dobre dla kogoś, chcącego zostać muzykiem. W filmie Martina Scorsese "No direction home" Dylan opisuje Hibbing jako jedno z wielu podobnych do siebie miasteczek, gdzie mężczyźni na ogół zostawali górnikami, życie było szare, a klimat na tyle zimny, że nikt nie myślał o tym, aby się przeciwko czemukolwiek buntować. Młody Robert szybko zainteresował się muzyką, zarówno tradycyjnym amerykańskim folkiem i bluesem, jak i rodzącym się wówczas rock&rollem. Zakładał wiele efemerycznych zespołów, z którymi w okolicy występował.

Amerykańska autorka piosenek, pianistka i piosenkarka o światowym uznaniu. Debiutowała w 1970 solowym albumem Carole King: Writer. W latach 60. zdobyła sławę jako autorka piosenek, do których teksty pisał jej ówczesny mąż Gerry Goffin. Tandem autorski King-Goffin dostarczył przeszło 100 piosenek, wśród wykonawców ich utworów byli m.in The Shirelles, The Drifters, Bobby Vee, Little Eva, The Chiffons, The Monkees, Aretha Franklin, Dusty Springfield, The Byrds, The Animals, The Beatles. Po rozstaniu z mężem Carole wyjechała do Los Angeles, gdzie założyła - z gitarzystą Danny Kortchmarem i basistą Charlesem Larkeyem - zespół The City. Ich krótka współpraca zaowocowała albumem "Now That Everything's Been Said".

Zespół powstał w 1976 roku w Newton w stanie Massachusetts i działał w Bostonie do 1988. Formacja nagrała 6 albumów, ale zasłynęła przede wszystkim z przełomowych wideoklipów, które stały się już legendą MTV, takich jak choćby "You Might Think", "Magic" i "Drive". Najbardziej znane piosenki formacji to wspomniany już "Drive", "Tonight She Comes", "Shake It Up" i "You Are The Girl".

Brytyjski muzyk rockowy, piosenkarz, kompozytor. Jego ojcem był muzyk jazzowy, grający w big bandzie Joe Lossa. Elvis jako dziecko wychowywał się w otoczeniu muzyki i odebrał staranne wykształcenie muzyczne. W domu obok jazzu słuchano amerykańskiej muzyki pop spod znaku Motown oraz rock and rolla. Choć uzyskał on wykształcenie techniczne jako informatyk i nawet rozpoczął pracę jako programista, ciągnęło go do muzyki. Wieczorami po pracy grywał w miejscowych pubach mieszankę rock and rolla, rhythm and bluesa i muzyki country. Legenda głosi, że w 1976 przez nikogo nie zapowiedziany i nieproszony Costello, z gitarą w ręku wtargnął do biura menedżera wytworni Stiff Records. Wyszedł z niego z gotowym kontraktem płytowym. Kilka miesięcy później był już popularnym artystą.

Początek kariery Elvisa Costello zbiegł się z popularnością punk rocka. Pierwszym jego przebojem była piosenka Less Than Zero (Mniej niż zero). Ten punkowy hymn dorównywał w swym nihilizmie produkcjom Sex Pistols i werwie Ramones. Wkrótce potem Costello związał się z grupa The Attractions. Punk rock był tylko początkiem. Wkrótce Costello rozpoczął łamanie wszelkich barier pomiędzy punkiem, hard rockiem, popem i rhythm and bluesem, inicjując ruch nowej fali w muzyce rockowej. Elvis Costello pozostał aktywny przez całe lata dziewięćdziesiąte XX wieku i początek XXI, komponując i nagrywając ze swoją grupą oraz jako solowy artysta.

W 2003 Elvis Costello i grupa The Attractions zostali wprowadzeni do Rock and Roll Hall of Fame. Muzyk jest wegetarianinem. W grudniu 2003 roku poślubił (niestety ) kanadyjską wokalistkę i pianistkę jazzową - Dianę Krall.

Zespół rockowy założony w 1976 roku w Nowym Jorku przez Micka Jonesa i Iana McDonalda. Zadebiutowali w 1977 roku płytą Foreigner, która odniosła duży sukces komercyjny w USA i Kanadzie.

Amerykański wokalista jazzowy i popowy, uważany za jednego z najwybitniejszych wokalistów muzyki rozrywkowej. Swoją karierę rozpoczynał śpiewając w małych lokalach w New Jersey, aż zwrócił na niego uwagę lider zespołu i trębacz Harry James. Po krótkim okresie współpracy z zespołem Jamesa, w 1940 roku Sinatra przyłączył się do zespołu Tomma Dorsey'a, w którym stał się znanym wokalistą. Później rozpoczął karierę solową i odnosił pewne sukcesy, szczególnie w okresie strajku muzyków. Ponieważ wokaliści nie należeli do związku zawodowego muzyków, mogli nagrywać płyty (często z innymi wokalistami akompaniującymi im własnym głosem).

W latach 50. i 60. Sinatra był jedną z atrakcji Las Vegas. Śpiewał pod koniec lat 60 w duecie m.in z polską piosenkarką Violettą Villas utwór Strangers in the Night w Casino de Paris. Dean Martin i Sammy Davis Jr. byli jednymi z wielu artystów estrady, z którymi Sinatra się przyjaźnił. Sinatra, aktor Peter Lawford i komik Joey Bishop byli głównymi filarami Rat Pack (dosł. paczka szczurów) - luźnej grupy artystów estrady, którzy przyjaźnili się i razem się bawili. W latach 60. Sinatra odegrał ważną rolę w desegregacji rasowej w hotelach i kasynach w Nevadzie. Sinatra i koledzy z Rat Pack nie pokazywali się w hotelach i kasynach, które odmówiły obsłużenia Sammy'ego Davisa – czarnoskórego członka ich paczki. Gdy po wprowadzeniu filmu Ocean's Eleven Rat Pack przyciągnął uwagę amerykańskich mediów, wszystkie hotele i kasyna, które chciały by artyści bawili się w właśnie u nich, musiały zmienić swoje podejście do segregacji.

Sinatra kontynuował swoją karierę muzyczną aż do lat 90., kiedy to ukazał się album Duets, na którym usłyszeć można Sinatrę śpiewającego w duecie z innymi gwiazdami, m.in. Bono z U2. Sinatra dawał koncerty aż do 1995 roku. Pozostawił po sobie ogromną spuściznę muzyczną, rozpoczynając od pierwszych utworów z zespołem Harry'ego Jamesa w 1939 roku, przez olbrzymie zbiory Columbia Records z lat 40-tych., Capitol Records z lat 50-tych i Reprise Records od lat 60-tych aż do jego ostatniego albumu Duets II z 1994 roku. Do jego najbardziej znanych utworów zalicza się My Way, New York, New York, Night and Day, Love and Marriage, I've Got You Under My Skin, Strangers in the Night, Fly Me to the Moon oraz Witchcraft.

Psychodeliczna i folkowa grupa rockowa powstała w 1965 w San Francisco w USA. Utożsamiana z ruchem hippisowskim - później także z subkulturą rockersów. Wytworzyła swój specyficzny, eklektyczny styl grania, łączący ze sobą przeróżne gatunki muzyczne, w tym m.in. southern rock, jam rock, folk, bluegrass, jazz i country. Większość utworów została napisana przez duet Hunter-Garcia, przy czym pierwszy z nich pisał do nich teksty, a drugi - muzykę. Pewną liczbę tekstów napisał również John Perry Barlow, znany w latach 90. jako założyciel Electronic Frontier Foundation i autor Deklaracji Niepodległości Cyberprzestrzeni.

Amerykański duet muzyków Daryla Halla i Johna Oatesa specjalizujący się w tworzeniu muzyki z połączenia stylów rock & roll i R&B, cieszący się największą sławą pod koniec lat 70. i w pierwszej połowie 80. Duet nadal istnieje. Najbardziej znanymi ich utworami są: "Maneater", "Kiss on My List", "Out of Touch", "Rich Girl", "Private Eyes", "I Can't Go for That (No Can Do)".

Amerykański piosenkarz, gitarzysta, kompozytor i autor tekstów piosenek, wykonawca muzyki country, folk, pop i rock. Odznaczony Medalem Wolności i Narodowym Medalem Sztuki. Piosenkarz lat siedemdziesiątych. W latach osiemdziesiątych jego kariera uległa załamaniu. Wielkim sukcesem zakończył się powrót muzyka w bardziej popowym repertuarze, który nastąpił w końcu lat dziewięćdziesiątych. W 1997 James Taylor zdobył nagrodę Grammy za najlepszy album popowy.

Amerykańska piosenkarka, autorka tekstów do utworów muzycznych oraz producentka muzyczna. Wykonuje muzykę określaną jako folk rock i country rock.

Zespół założony w Los Angeles w 1969 r. Prezentowana przez zespół odmiana rocka wyróżniała go spośród innych grup działających w Kalifornii na początku lat 70. Łącząc elementy muzyki country, folk, bluesa i soulu członkowie Little Feat stworzyli bardzo charakterystyczne brzmie¬nie, którego do dziś nikomu nie udało się po¬wtórzyć ani ulepszyć. W składzie grupy znaleźli się: Lowell George (gitara, śpiew), mający na swoim koncie współpracę z garażowym zespołem The Standells, The Seeds i Mothers Of Invention Franka Zappy, Roy Estrada (bas), Bill Payne (instr. klawiszowe) i Richie Hayward (perkusja). Nazwę zespołu nadał grupie Jimmy Carl Black z The Mothers Of Invention, śmiejąc się z niewielkich rozmiarów stóp George'a.

Amerykański trębacz, lider grup jazzowych i kompozytor, uznawany za jednego z najbardziej znaczących i innowacyjnych muzyków XX wieku. Słynął z ospałego, melodycznego stylu i lakonicznej, czasem konfrontacyjnej osobowości. Był symbolem potencjału komercyjnego muzyki jazzowej.

Stał na czele niemal każdego istotnego etapu rozwoju jazzu od czasów II wojny światowej po lata 90. Pojawił się na wielu spośród ważnych nagrań bebopowych, był prekursorem jazz-rocka i nagrał pierwszy cool jazzowy album. Był jedną z osób odpowiedzialnych za rozwój jazzu modalnego, a jazz fusion powstało w wyniku jego współpracy z innymi muzykami w późnych latach 60. i wczesnych 70. Free jazz był jedynym powojennym stylem, na który Davis nie miał znaczącego wpływu, jednakże był później uprawiany przez niektórych muzyków występujących w zespołach Davisa. Nagrania, razem z dorobkiem koncertowym jego licznych grup, odegrały kluczową rolę w procesie akceptacji jazzu jako gatunku muzycznego o trwałej wartości.

W 1984 Davis otrzymał NEA Jazz Masters Award. Zmarł w 1991 roku. 13 marca 2006 został pośmiertnie wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame. Znalazł się także w St. Louis Walk of Fame (Alei Sław St. Louis) i w Big Band and Jazz Hall of Fame (Panteonie Big Bandu i Jazzu).

Amerykańska wokalistka i pianistka jazzowa. Urodziła się w rodzinie z tradycjami jazzowymi. Jej ojciec był saksofonistą, członkiem orkiestry Glenna Millera. Wychowała się w South Sioux City. Skończyła psychologię na uniwersytecie stanowym Iowa.

W 1984 powróciła do Chicago i zaczęła pracę w zespole klubowym Gold Star Sardine Bar. W 1988 wystąpiła ze swoim triem na Chicago Jazz Festival, a rok później na haskim North Sea Jazz Festival. W tym samym roku własnym kosztem wydała swój pierwszy album - Split (dzisiaj praktycznie niedostępny w sprzedaży i poszukiwany przez kolekcjonerów). Debiut płytowy z prawdziwego zdarzenia - album A Distortion of Love - nastąpił dopiero w 1992. Dwa lata później artystka wydała drugą płytę - Café Blue. Był to przełomowy moment w jej karierze. Barber dostała za niego szereg nagród, została też uznana przez wpływowy magazyn Down Beat za najbardziej utalentowaną wokalistkę młodego pokolenia. Od 1994 regularnie występuje w słynnym Green Mill Club.

Kolejne albumy, Modern Cool (1998), Companion (1999), Nightclub (2000) i Verse (2002), ugruntowały pozycję Patricii na światowej scenie jazzowej. W 2004 nagrała swoją pierwszą płytę koncertową, Live:A Forthnight in France, będącą zapisem koncertów w trzech francuskich klubach: La Cigale w Paryżu, L'Arsenal w Metz i La Coursive w La Rochelle. Znajdują się na niej zarówno własne kompozycje artystki jak i covery (m.in. piosenka Norwegian Wood pierwotnie wykonywana przez The Beatles). Ostatnią jak dotąd płytą w dorobku Patricii Barber jest Album Mythologies (z gościnnym udziałem polskiej piosenkarki jazzowej, Grażyny Auguścik). Jest to zbiór piosenek opartych na Metamorfozach Owidiusza.

Muzykę Patricii Barber cechuje nastrojowy śpiew, niski ton głosu, melancholijność, liryczność i prostota w aranżacji większości kompozycji.

Amerykański zespół rockowy (można go przypisać do kategorii: grunge, indie rock, college rock, rock alternatywny) założony w Bostonie w 1986 roku. Pixies przetarli szlaki muzyki alternatywnej do masowego odbiorcy. Znacznie wyprzedzali swój czas, ich wpływ jest widoczny szczególnie w kilku ostatnich latach, kiedy to w utworach bardzo wielu zespołów indie można zauważyć inspirację muzyką tego kwartetu. Do fascynacji muzyką Pixies przyznawał się między innymi Kurt Cobain, uznając ją za najważniejszą inspirację dla twórczości Nirvany. Charakterystycznymi cechami Pixies są: prosta melodia, melodyjne, popowe refreny, gitarowe zgrzyty, wrzaskliwy/zawodzący wokal Francisa Blacka, śpiewny Kim Deal oraz surrealistyczne, pełne niezrozumiałych metafor teksty.

Zespół rozpadł się w 1991 po nagraniu Trompe le Monde. Najbardziej znane utwory Pixies to: Here Comes Your Man, Where is My Mind, Monkey Gone To Heaven, Debaser, Wave of Mutilation, Alec Eiffel, Trompe le Monde, Hey.

Amerykańska wokalistka, muzyk, kompozytorka i producent. W trakcie kariery, która obejmuje pięć dekad, Jones nagrywała płyty w różnych stylach muzycznych, w tym rocka, R & B, blues, pop, soul i jazz. Jones jest dwukrotną zdobywczynią nagrody Grammy. Dodatkowo była notowana na na 30-stce VH1 100 Greatest Women in Rock & roll w 1999 roku.

Amerykański zespół, który powstał w 1992 roku w Los Angeles, a stworzyli go Rivers Cuomo, Jason Cropper, Matt Sharp oraz Pat Wilson. Początkowo bez większych sukcesów grali w lokalnych klubach. Po prawie dwóch latach ciężkiej pracy, podpisali kontrakt z Geffen. Muzycy przenieśli się do Nowego Jorku, gdzie zaczęli nagrywać pierwszy album zatytułowany "Weezer". Niestety nie udało im się dotrwać do końca nagrań w pełnym składzie - miejsce Jasona Croppera zajął Brian Bell. Album "Weezer" ukazał się w maju 1994 roku i okazał się wielkim sukcesem. Znalazły się tam takie hity jak "Undone (The Sweater Song)" czy "Buddy Holly". Płyta sprzedała się w ponad 3 milionach egzemplarzy, przyniosła grupie kilka nagród MTV oraz zyskała status podwójnej platyny.

Na fali popularności zespół ruszył w światową trasą koncertową, po czym na pewien czas zawiesił działalność. Dopiero na przełomie 1995 i 96 roku zespół wrócił do studia, czego rezultatem była długo oczekiwana płyta "Pinkerton". W tym samym czasie nagle z zespołu odszedł Matt Sharp, którego miejsce zajął Mikey Welsh. Następnie Weezer ponownie zawiesili działalność. Tylko Rivers i Mikey od czasu do czasu grali razem. Dopiero w 1998 roku zespół w pełnym składzie rozpoczął próby do nowej płyty. Efektów nie było widać, więc w roku 2000 grupa dała kilka koncertów, które zostały prawie całkowicie wyprzedane, a fani reagowali spontanicznie.

Ten sukces dał zespołowi nową energię i już w 2001 roku ukazała się płyta "Weezer (The Green Album)" - LP rozszedł się w ponad 2 milionach egzemplarzy, a singiel "Hash Pipe" od razu wskoczył do pierwszej dziesiątki listy Billboardu.